بررسی و تحلیل نوعی حذف در زبان شاهنامه

زبان شاهنامه، زبانی شگفت‌انگیز، خاص و در عین حال ساده و نزدیک و هم‌جوش با ذهن مخاطب توصیف شده است. راز و رمز این تقرّب، البته پیچیده است و بسادگی نمی‌توان از همه جوانب آن پرده برداشت. کار درست و شایسته‌، در حوزه زبان شاهنامه، بررسی همه ابعاد و زیر و بم آن از جهات گوناگون است، کاری که شگرف است و تنها در سایه تحقیق دقیق و همراه با تجربه‌ها و دانش‌های گوناگون، ممکن و میسّر است. هدف نگارنده از ارائه این مقاله، پرداختن به مقوله‌ای بسیار جزئی و در عین حال با اهمّیّت در زبان شاهنامه است. معرفی و تحلیل نوعی حذف در زبان شاهنامه چیزی است که به گمان ما، دانستنش بر هر شاهنامه‌خوان و شاهنامه‌پژوهی، بایسته است. دستاورد شناخت این مقوله از حذف، می‌تواند دست کم در چهار موضوع نسخه‌‌شناسی، معناشناسی، آشنایی با شیوه‌ای از بلاغت و نحو زبان شاهنامه، مورد استفاده قرار گیرد؛ با این حال هرگاه ما از کم و کیف این تحقیق آگاه گردیم؛ با این که این ویژگی به زبان فردوسی منحصر نبوده است؛ پی خواهیم برد که چگونه شاعر، در سراسر شاهنامه، با کاربرد آن به عنوان یکی از تکنیک‌های زبانی، زمینه وحدت زیبایی و معنایی را برای متن خویش فراهم آورده است. کثرت نمونه‌هایی که در این‌جا ارائه می‌گردد، از گرایش فردوسی به بیان گفتار، از طریق همین شیوه زبانی خبر می‌دهد. این مقوله حذف که عجالتاً به «حذفی غریب» نام‌گذاری می‌شود؛ پیش از این در هیچ گفتاری نقل نگردیده و این مقاله برای نخستین ‌بار بدان می‌پردازد